Þegar Emily Crane fékk sér kött, sem hún nefndi Rex, ákvað hún að láta hann vera útikött. Það gekk vel í upphafi. Nágrannarnir tóku honum vel og hann naut sín í hverfinu. En dag einn kom Rex heim og var með seðil í hálsólinni.
Emily hafði bjargað Rex átta árum áður og féll strax fyrir honum og hann var sáttur við hana. Þau kúrðu oft saman og höfðu það huggulegt en Rex þurfti einnig að fara ferða sinna einn og kanna heiminn í næsta nágrenni við heimilið.
„Hann var ekki gamall þegar hann byrjaði að vilja fara út. Ég hleypti honum út og gaf honum auga. Ég held að margir hér gleðjist yfir að sjá vinalegan kött.“
Sagði Emily.
Rex varð strax vinsæll í hverfinu en hann var allt annað en feiminn og gaf sig oft að fólki og elskaði að láta klappa sér. Rex varð sífellt hugrakkari í rannsóknum sínum í hverfinu og „svæðið“ hans stækkaði sífellt og fór hann að kanna slóðir sem kettir hafa yfirleitt ekki mikinn áhuga á. Þetta fékk Emily staðfest þegar hún las miðann sem var í ólinni.
Hún sá að miðinn var frá nágranna hennar en textinn var eftirfarandi:
„Hæ, þetta er nágranninn í rauða húsinu! Við vildum bara láta þig vita að Rex hefur tekið undarlegu ástfóstri við baðkarið okkar. Hann laumast inn í húsið til að sitja í því! Það er í góðu lagi okkar vegna því við elskum Rex mjög mikið! Við vildum bara að þú vissir þetta ef þú skyldir vera að spá í hvar hann heldur sig. Þá er hann væntanlega í baðkarinu okkar. Kærar kveðjur, Rauða húsið.“
