Koeth og Miriam Hiebert, doktorsnemi, hófust handa við að rannsaka kubbinn sem reyndist innihalda úran. Í maíútgáfu vísindaritsins Physics Today skýra þau frá niðurstöðum rannsókna sinna.
Kubburinn vegur um fimm kíló og segir dökka sögu þýsku kjarnorkuáætlunarinnar. Auk þess að rannsaka kubbinn köfuðu Koeth og Hiebert ofan í gamlar skjalageymslur til að reyna að grafa upp hversu langt Þjóðverjar hefðu verið komnir með kjarnorkuáætlun sína. Vitað var að Þjóðverjum hafði tekist að verða sér úti um úran og það kom því ekki á óvart. En það sem kom á óvart var hversu margir kubbar eins og þessi fundust víða í Þýskalandi að síðari heimsstyrjöldinni lokinni.
Þau komust einnig að því að Þjóðverjar hefðu gert fleiri tilraunir með byggingu kjarnakljúfa en þá þekktustu í Haigerlock í norðausturhluta landsins. En það mest hrollvekjandi sem þau komust að er að Þjóðverjar hefðu hugsanlega getað lokið við smíði kjarnakljúfs ef þeir hefðu viðhaft aðrar aðferðir.
„Ef Þjóðverjar hefðu beint kröftum sínum á einn stað í stað þess að halda þeim aðskildum eins og keppinautum hefðu þeim hugsanlega tekist að smíða kjarnakljúf.“
Er haft eftir Miriam Hiebert í fréttatilkynningu. Hún segir jafnframt að stærsti munurinn á kjarnorkuáætlunum Bandaríkjanna og Þýskalands hafi verið uppbygging áætlananna. Í Þýskalandi nasista var tilraunastofunum dreift víða um land en í Bandaríkjunum var öllu safnað saman á einn stað í hinu svokallaða Manhattan-verkefni. Ef Þjóðverjum hefði tekist að smíða kjarnakljúf gæti heimsmyndin í dag verið allt önnur en við þekkjum en auðvitað verður aldrei hægt að segja til um það.
Rannsóknir á kubbinum leiddu í ljós að engin merki voru um kjarnasundrun. Ef Þjóðverjum hefði tekist að auðga úran þá áttu þeir ekki nægilega mikið af því til að geta gert mjög öfluga kjarnorkusprengju.
