Hún vissi sem var að engir aðrir ættingjar Karls voru á lífi en samt sem áður fann hún alltaf eitthvað nýtt á gröf hans þegar hún heimsótti hana. Stundum voru fasanafjaðrir á gröfinni, stundum kransar og stundum persónuleg skilaboð skrifuð á pappír. Svona gekk þetta í rúmlega 70 ár.
Ann reyndi sitt besta til að komast að hver það væri sem kæmi svona reglulega að vitja leiðis bróður hennar en án árangurs. Hún auglýsti í blöðum eftir viðkomandi, mætti á skátamót og ræddi þetta opinberlega en allt kom fyrir ekki. Það var eins og viðkomandi vildi ekki koma fram í dagsljósið.
Var þetta bekkjarfélagi Karls? Fjölskylduvinur? Æskuvinur? Hver sem þetta var þá hlaut Karl að hafa haft mikil áhrif á viðkomandi. Af hverju hefði viðkomandi annars átt að heimsækja leiðið reglulega í 70 ár?
Ann vildi ekki gefast upp og fékk blaðamanninn Camila Ruz í lið með sér. Camila grófst fyrir um málið og rýndi meðal annars í handskrifuðu skilaboðin sem voru skilin eftir á gröf Karls. Hún komst á slóð viðkomandi en hann reyndist heita Seymour-Westborough og vera frá Gloucester. Hann hafði verið besti vinur Karls í skátastarfinu. Þeir höfðu verið saman í tjaldi nóttina áður en Karl lést og það var Seymour-Westborough sem fann Karl með höfuðið ofan í sjónum.
Í myndbandinu hér fyrir neðan sést þegar Ann komst að hver dularfulli maður var og þegar þau hittust.
